Πάνω απ΄τα κεφάλια μας τα σύννεφα, στραγγίζουνε της νιότης μας την θλίψη. Στο χώμα αργόσυρτα πλαντάζουνε οι σταγόνες κάθε επιθυμίας μας που παρέμεινε απλά απορία.
Με την χούφτα μας κρατάμε την λάσπη, ωσάν λάφυρο της σκέψης μας που δεν έχει στόχο.
Είναι δύσκολο να πλάθουμε πηλό για να μετατραπεί σε αγγείο, όταν στην ζωή μας δεν έχουμε ξεκάθαρο τοπίο. Μαθές η λογική είναι όπλο των δυνατών, αν και περήφανα διαλαλώ προς όλους, πως η σφαίρα θέλει καλό σημάδι για να πετύχει.
Σιγά σιγά όμως η βροχή στερεύει, και ψηλά στον ουρανό το ουράνιο τόξο με γυρεύει. Τα χρώματά του είναι μετρημένα σαν τις επιλογές που έχω για να βαδίσω τον δρόμο της ζωής που μου απομένει.
