Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

ΔΡΟΜΟΣ


Ανάμεσα στους ανθρώπους που κυκλοφορούνε στην πόλη μοιάζεις με σκιά που τη δείχνουν όλοι με το δάχτυλο τους. Στην έρημο της αισιοδοξίας, είσαι μια μικρή όαση που το νερό της λαχταρούνε όλοι να πιούνε. Χαμογελάς ακόμα και με τα πιο μικρά καθημερινά γεγονότα, ενώ οι συμπολίτες σου δεν τολμάνε να εκφραστούνε. “Τσαλακώνεται” η σοβαρή εικόνα τους όταν εκστομίζουνε την καλημέρα ενώ είναι πιο εύκολο γι’ αυτούς να γνέψουνε απλά το κεφάλι. Προσβάλλεται το “εγώ“ τους, όταν κάποιος ανήμπορος τους ζητήσει βοήθεια. Ηδονίζονται όμως όταν ακούνε “συγνώμη” γιατί αυτός που διέπραξε το λάθος το
παραδέχεται αμέσως. Ο δρόμος της ανθρωπιάς είναι μακρύς, και σκοτεινός ενώ φαντάζεις με λυχνάρι που τον φωτίζει.