Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

40

Εχεις μόλις "κλείσει" τα 40.Κοιτάζεις βαθιά μέσα  και ψάχνεις εκείνον που βαδίζετε μαζί στο μονοπάτι της ζωής.Τον εαυτό σου.Οι αναμνήσεις είναι πολλές,οι περισσότερες δυσάρεστες αλλά εκείνες οι λίγες χαρές μοιάζουν ικανές ώστε να σου δίνουν κουράγιο.
Ανέβηκες το βουνό μέχρι την κορυφή του, που μοιάζει με παρατηρητήριο.Γνωρίζεις ότι απο εδώ και στο εξής ξεκινάει σιγά σιγά η κάθοδος μέχρι τους πρόποδες του.Είναι κάτι στιγμές που βλασφημάς
την ελπίδα και κραυγάζεις άναρθρα,γιατί πανικοβάλεσαι.Δεν έζησες αυτά που λαχταρούσες.Τι κρίμα!
Ετσι λές και σφίγγεις την γροθιά με δύναμη.Εκείνη η κοπέλα στο διπλανό τραπέζι δεν ήταν παρά μια προσπάθεια να σηκωθείς απο την καρέκλα και να κατευθυνθείς δίπλα της ώστε να μιλήσεις.Να της πείς την λαχτάρα σου ρε γαμώτο.Οτι σου αρέσει.Δεν τόλμησες.
Ο πατέρας σου άφησε την βιοτεχνία ώς κληροδότημα οικογενειακής συνοχής.Ηθελες απο μικρός να
ταξιδεύεις με μια μοτοσυκλέτα και να ζωγραφίζεις σε ένα μπλόκ τις εικόνες της φύσης.Ηθελες,ήθελες,ήθελες...
Η σύζυγος και τα δύο αγοράκια που κάθονται κοντά σου στήν αμμουδιά της παραλίας,είναι κουκίδες στο βλέμμα σου.Το ηλιοβασίλεμα σιγά σιγά απλώνεται μπροστά,σαν κατάρα 40 χρονών και κάτι..ημερών και αξημέρωτης νύχτας.