Η κάφτρα του τσιγάρου συντρόφευε λίγες σταγόνες ουίσκι που είχε χυθεί έξω απ΄το ποτήρι του.
Οι κόρες των ματιών χόρευαν με την σιλουέτα της.
Ούτε καν της είχε ζητήσει το όνομα.
Μια μάγισσα της νύχτας στοίχειωνε την καθημερινή πρόβα πρωινού.
Εκείνη που το έργο της τον είχε μετατρέψει σε κομπάρσο της ζωής.
«Πρέπει να ξυπνήσω στις 06.30. Να πιώ τον καφέ μου και να φάω δύο τόστ. Να πάω στο γραφείο με την μηχανή, να καθίσω πίσω απ΄τον υπολογιστή, να…». Γέλασε.
Γνώριζε την συνέχεια. Ως την ώρα που καθόταν μόνος αργά στο μπαρ.
Της χαμογέλασε. Πίσω από την μπάρα εκείνη, μιλούσε με έναν πελάτη.
«Καλό βράδυ Νάνσυ» της είπε και δεν του έδωσε προσοχή.
Κάθε γυναίκα που συναντούσε είχε το όνομα του πόθου του.
Εκείνου του ανεκπλήρωτου που δεν πρόλαβε να ερωτευτεί ποτέ…
