Έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Όπως κάθε
αρχή ξεκινάει από ένα τέλος.Η φωνή της έμοιαζε
με παράκληση, αφορμή να ξεχάσουμε ότι
μας πλήγωσε.
Αιτία ήταν κάθε μέρα και νύχτα, μία λέξη, μία
χειρονομία που έκοβε σε κομμάτια τη συνείδηση
μας. Ήμασταν παγιδευμένοι στα θέλω των συγγενών
και φίλων. Τα κενά της ζωής τους, έψαχναν εμάς για
αναπλήρωση.
Ίσως η απουσία μου, να είναι αρκετή για λίγο να σηκώσει
τη σκόνη.Να βάλουμε τους μικροεγωισμούς σε μία αγχόνη.
Όταν κλωτσήσουμε το σκαμνάκι που τους βαστάει, θα ερωτευθούμε
ξανά όπως εκείνη τη θερινή ραστώνη...
