Μεγαλώσαμε μαζί σε εκείνη την αυλή. Παιδιά
ήμασταν όπως και τώρα στην ψυχή, μα τα πόδια
πληγιάζανε απ΄την μπάλα και το πέσιμο στο χώμα
απ΄την λάσπη της βροχής.
Αντέξαμε στον χρόνο, σαν φίλοι στο σχολείο και μαλώναμε
για μπίλιες και είδωλα της μουσικής χωρίς να ποτιζόμαστε
απ΄το νερό των καναλιών της tv.
Είμαστε αδύναμοι στις αλλαγές της ζωής, μα πιο δυνατοί
στα καλέσματα της ψυχής. Το χώμα που πατάμε αφήνει ίχνη
και το παρελθόν μας στην αυλή βαδίζει στο μέλλον..
