Περπατούσαμε δίπλα στον Θερμαϊκό, και ο ήλιος
θώπευε τα κύματα με το άγγιγμα των αχτίνων του.
Σιωπηλά μοιράζαμε με τις ματιές μας, δύο κόσμους. Ανάμεσα
στους διαβάτες στο πλακόστρωτο της παραλίας, χαμογελούσαμε
σαν να γνωρίζαμε τους ρόλους της παράστασης.
Το βλέμμα της, κάπου κάπου απλανές διασταύρωνε τις απορίες της με
τα χρώματα του ορίζοντα. Σε έναν πίνακα ζωγραφικής, οι κινήσεις του
σώματος της έμοιαζαν με πινέλο. Η βουή του δρόμου, σινιάλο μεγαλούπολης
δεν διείσδυε σε εκείνη την μυσταγωγία των στιγμών. Ίσως και οι ήχοι της ψυχής
κυλάνε στο κανάλι της σιγής. Κάθε βήμα, σταθερά μπροστά ήταν μια απορία μου
που γύρευε απάντηση.
Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις τι είναι ακριβώς μαγεία. Είναι παιχνίδι; Είναι ατύχημα
της λογικής; Σε αυτόν τον λαβύρινθο, δεν υπάρχει ο μίτος της Αριάδνης. Παρά το άγνωστο
το κέλευσμα στην πρόκληση για το αύριο. Αλίμονο σε αυτούς και αυτές ,που δεν την βιώσανε.
Η ζωή είναι ένας δρόμος, που ξέρεις την αρχή και το τέλος. Δεν γνωρίζεις όμως πόσο μακρινή είναι η διαδρομή της. Αν είναι κακοτράχαλη, ή όχι. Κ αι οι αντοχές μας, είναι η «ουσία» που κυλάει στο αίμα. Η αφορμή που ξεχωρίζεις από αγόρι σε άντρας. Από κορίτσι
σε γυναίκα. Θα τα ξαναπούμε..
