Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

"Παράδεισος και κόλαση"


 Παρακολουθώ στις ειδήσεις των τηλεοπτικών καναλιών, βομβαρδισμούς

πόλεων σε διάφορες χώρες της Αφρικής και της Ασίας κυρίως. Οι νεκροί είναι αμέτρητοι

κυρίως γυναίκες και παιδιά. Εδώ στην γη δεν υπάρχει παράδεισος. Μονάχα κόλαση.

Βαδίζω μέσα στην βουερή μεγαλούπολη που μένω, και δίπλα μου άνθρωποι

υποφέρουνε απ΄την πείνα. Κατοικούνε σε παραπήγματα ή παγκάκια, και απλώνουν

το χέρι στους περαστικούς ώστε να αποκτήσουνε λίγα χρήματα για φαγητό. Πού

είναι ο παράδεισος; Bιώνω την κόλαση.

Θέλω να εκδράμω με την οικογένεια μου στο δάσος, όπου ως παιδί θυμάμαι χανόμουν

μέσα στην συστάδα των δέντρων και τους θάμνους. Στην θέση του έχει κατασκευαστεί

τμήμα του περιφερειακού δρόμου της πόλης. Κάηκε ο παράδεισος, και φύτρωσε η κόλαση.

Σε εκείνο τον όρμο, που στα φοιτητικά μου χρόνια με τους φίλους παρέα πραγματοποιούσαμε ολιγοήμερο κάμπινγκ με τις σκηνές μας, βρίσκομαι με την δύναμη

του νου. Άρρωστος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, ενώ έξω ο χειμώνας έχει στεριώσει για

τα καλά. Έχει πολύ κρύο και φυσάει δυνατά.

Αλλά ταξιδεύω ανέμελα, και δίχως την συνδρομή μεταφορικού μέσου. Παράδεισος οι αναμνήσεις που συνθλίβουνε την κόλαση της ασθένειας.