Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

"Αλάνα"


Σε εκείνη την αλάνα, προτού οι επιταγές της σύγχρονης

εποχής την μετατρέψουνε σε πολυκατοικία , έπαιζα ποδόσφαιρο

με τους φίλους μου. Πλήγιαζαν τα πόδια απ΄τα σκληρά μαρκαρίσματα

αλλά ήταν ελάσσονος σημασίας ζήτημα.

Η παρέα μου χωριζόταν σε δύο ομάδες, και ενδιαφερόμασταν για την νίκη

δίχως να διαβρωνόμαστε απ΄τους κανόνες του μάρκετινγκ. Δεν γνωρίζαμε από

ουσίες ντόπινγκ μηδέ από στοίχημα και τυχερά παιχνίδια.

Ερωτευόμασταν και πλάθαμε μύθους, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση και μόνο

ότι η αλάνα ήταν το κέντρο του κόσμου. Ασχολούμασταν με το «κρυφτό», τα «μήλα»

την «μακριά γαϊδούρα» και όλες εκείνες τις δραστηριότητες που συνάδουν με την

παιδική αθωότητα. Σε εκείνη την τραμπάλα, ισορροπούσαμε επιδιώξεις δίχως δεύτερη σκέψη.

Επιθυμούσαμε να προβάλλουμε την ανωτερότητα μας, με έναν τρόπο ανώδυνο για την

αξιοπρέπεια των φίλων μας. Μοιραζόμασταν περιοδικά και κάρτες, χωρίς να γνωρίζουμε

την έννοια του «δούναι και λαβείν». Ήταν αδιάφορο εάν το μουσικό άλμπουμ που

ακούγαμε στις κασέτες και τους δίσκους βινυλίου, προωθούνταν από κριτικές επιτροπές

τηλεοπτικών εκπομπών ή ήταν απλά μία συλλογική δημιουργία μίας παρέας με φιλοδοξίες.

Και τα χρόνια κυλάνε, ενώ οι αναμνήσεις έχουνε στεριώσει στην μνήμη μου.

Ήρθε η ώρα να φύγω απ΄το σπίτι, ώστε να κατευθυνθώ στο γραφείο. Περνώντας μπροστά από

την πολυκατοικία όπου κάποτε υπήρχε η αλάνα.