Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

"Ανάβαση"





Ι) Παρελθόν

Φωλιάζει μέσα ο χρόνος. Μητροκτόνος της διάθεσης ,εκείνου

του αερικού που λέγεται αρχή. Είναι η ζωή ένα αίνιγμα, που αναζητάς

το κλειδί. Εκείνο που θα ανοίξεις την πόρτα του, και θα ξεχυθούνε

μυστικά. Και εσύ θα αναγνώσεις την ροή τους, σαν ζώο του δάσους

που διψάει και γυρεύει το νερό του ποταμού.

Νιώθεις πλέον αναγεννημένος. Η Κατάβαση, είναι το λάφυρο της

απόγνωσης. Επιθυμείς πολύ να χαμογελάσεις, ώστε να λυτρωθείς.

Μα είναι ασέβεια προς Εκείνον. Σου στάθηκε δίπλα, όταν ήσουν

ανήμπορος. Πρότεινε ανεπιφύλακτα να τον σκοτώσεις, και να

διασκορπίσεις το πτώμα του σε χίλια κομμάτια.

Αρνήθηκες. Γιατί φοβήθηκες να μεταμορφωθείς εντελώς. Δεν σε

αδίκησε. Κατανόησε την θνητή φύση σου, και χτύπησε ελαφριά την

πλάτη. Όμως η ευκαιρία, μοιάζει με την σκέψη. Αν δεν την αρπάξεις

να την κρατήσεις σφιχτά, εκείνη θα ξεφύγει.

Αποφάσισες να αντικρίσεις ξανά τους ανθρώπους, και να καταραστείς

το παρελθόν. Να το προσφέρεις θυσία στον θεό της Μοναδικότητας.

Εκείνη που χαρακτηρίζει τον βλάσφημο εαυτό μας. Κοντοστέκονται όταν

σε θωρούνε. Η αύρα που ακτινοβολείς είναι νέο έθιμο. Διείσδυση στην

παρακμή, που περικλείει το Είναι τους. Αμύνονται σθεναρά, αμίλητοι

όντας και κωφεύουνε στα λόγια σου. Τους καλείς σε συζήτηση, σε

ανακωχή μεταξύ κοσμοθεωριών αλλά οι σιλουέτες τους σκοτεινιάζουνε

στο πρίσμα της οπτικής σου. Ωσότου έρθει αναπόφευκτη η σύγκρουση

η μήτρα του σύμπαντος. Η δύναμη που γεννάει διαστάσεις, γραμμές της

συνεπακόλουθα και οι ελπίδες μας.

Πλησιάζει και σκοτεινιάζει. Το φώς πνίγεται στην μεμψιμοιρία, και τον

φόβο. Αντιλαμβάνεσαι την εξέλιξη και υψώνεις τα χέρια. Με τις άκρες

των δαχτύλων αγγίζεις τον ουρανό. Επιθυμείς σύμμαχος να ήταν ο

χρόνος αλλά γνωρίζεις απ΄την Κατάβαση, ότι μονάχα το πείσμα είναι

πραγματικός φίλος. Γιατί είναι η ειδοποιός διαφορά ,απ΄την απογοήτευση.

Είναι το εφαλτήριο ενός αγώνα, αδυσώπητου με αντιλήψεις παλιές

δίχως δυναμική πλέον. Απέναντι του ορθώνεται το τείχος και κραυγάζεις

δυνατά. Γονατίζεις στο χώμα μα δεν λυγίζεις.



II) Παρόν

Φουσκοθαλασσιά οι αναμνήσεις σου. Αμέτρητες λέξεις, σαν τα κύματα

εφορμούνε στον πίνακα των εντυπώσεων. Έτσι ζωγράφισε ο χρόνος το

μοντέλο που πόζαρε.

Η ζωή όμορφη και συνάμα άγρια, διαχώρισε τις προοπτικές σας. Εσύ σαν

θεριό τριγυρνάς στην ζούγκλα, και αχόρταγα ορέγεσαι να ξεχωρίζεις.

Εκείνοι μοιάζουνε θηράματα εύκολα, που όποιος κυνηγός στήσει

παγίδες τα εγκλωβίζει. Μονομιάς αλυχτάς, και τρέχεις γρήγορα να

κρυφτείς. Μα πού; Σκέπη δεν είναι εύκολο να βρεις, μα ούτε και τρύπα

να χωθείς βαθιά. Η αγέλη των ανθρώπων δεν σε τρομάζει. Είναι

κινούμενη άμμος σε μια έρημο που μετατράπηκε η πόλη.

Κάποτε ανέτειλε η ανθρωπιά, και έδυε ο εγωισμός. Φρουρός της ηθικής

ήταν ο Άνθρωπος. Εκείνο το ξωτικό, που αθάνατα τέκνα γεννοβολάει τις

αξίες. Όμως τον παραμέρισε ο στόχος. Ο σκοπός εγκαταλείφθηκε. Και

μονομιάς το κέρδος μετέτρεψε την αγνότητα σε δόλο. Γνωρίζεις την

αλήθεια μα δεν λυγίζεις .Ξέρεις πώς ο άνεμος όσο και αν φυσάει δυνατά

δέντρα με ρίζες δυνατές δεν γκρεμίζει. Μονάχα τα φύλλα απ΄τα κλαδιά

σκορπίζει και εσύ τα μαζεύεις.

Βαδίζεις και ξεπερνάς το βλέμμα τους, που μόνο ζήλια κρύβει. Ακούς τα

ψιθυρίσματα τους, μα στα τρίσβαθα σου αντηχούνε φωνές δυνατές.

Είναι προτροπή για συνταίριασμα, με την παρέα τους. Είναι κάλεσμα σε

έναν συμπολίτη ώστε να βυθιστεί μαζί τους στην μετριότητα.

Συνάνθρωπο δεν σε αποκάλεσαν ποτέ, γιατί στις δύσκολες στιγμές δεν

θα σε βοηθήσουνε. Και αυτό ψυχανεμίζεσαι. Την ατέλειωτη περιδίνηση

στον ωκεανό της αναξιοπρέπειας. Όμως είσαι πια αετός. Το πουλί που

εγκλωβιζόταν στο κλουβί ,δεν ήταν πια δυνατό να είναι οικόσιτο.

Αποφάσισε να πετάξει μακριά, πολύ ψηλά και να κατασκευάσει την

φωλιά του στα βουνά.

Οι σκιές πίσω ακολουθούνε την διαδρομή σου ,μα είναι αργά. Το παρόν

δεν ερωτεύτηκε ξανά τις αναμνήσεις. Βιώνει τις στιγμές μοναδικά, με

απόλυτη αφοσίωση στον σκοπό. Την Ανάβαση.



III) Μέλλον

Είσαι πλέον μακριά απ΄την αγέλη τους. Επέλεξες τον μοναχικό δρόμο

εκείνο που δύσκολα ακολουθούνε οι πολλοί. Κατόρθωσες με την

Κατάβαση να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Να προσεγγίσεις το σημείο

και να ξεκινήσεις απ΄την αρχή. Λίγοι έχουνε πράξει όπως εσύ, και η

ζωή τους μοιάζει κενή. Από όνειρα, ελπίδες και σκοπούς. Έφτασες στην

περιοχή που αποκαλείται Μοναδικότητα. Και είσαι υπερήφανος. Γιατί

ταπεινώθηκες και ξαναγεννήθηκες.

Όταν διακυβεύεται η αυθυπαρξία του ανθρώπου, εκείνος οφείλει να

τολμάει. Και ας πληγώνεται. Το αίμα που κυλάει, είναι η ένδειξη ότι

υπάρχει ακόμα ζωή. Χαμογέλασες επιτέλους. Η καρδιά σου είναι



ελεύθερη από «μη», και «πρέπει». Το μέλλον είναι εδώ!