"Ισότητα"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")

 (Ο Αγαμέμνονας και ο Τιμολέοντας, βαδίζουνε στον μεγάλο κήπο

του σπιτιού του δεύτερου.)

-Πόσο όμορφη είναι  η σημερινή μέρα φίλε μου. Αν και φθινόπωρο

μοιάζει να είναι περισσότερο ανοιξιάτικη.

-Αγαμέμνονα δεν είναι πολλές οι στιγμές ευτυχίας στην ζωή. Δυστυχώς

κάθε μέρα το αντιλαμβάνομαι ολοένα περισσότερο.

-Μπορείς να φανταστείς πώς θα ήμασταν ολότελα ευτυχισμένοι, αν

όλοι οι άνθρωποι τηρούσανε την ισότητα στην διανομή των αγαθών;

"Η πλατεία"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

 Τα πρώτα του παιχνίδια σαν παιδί, τα βίωσε στην πλατεία. Μέλος

μιας παρέας μοιράστηκε την αγωνία και την χαρά του ποδοσφαίρου

του κρυφτού και του κυνηγητού. Χωρίζονταν σε ομάδες, που μεταξύ τους

διατηρούσαν κόντρα μέχρι πριν λίγο το βράδυ. Την άλλη μέρα ήταν

ξανά φίλοι.

Τον έρωτα τον έζησε στα δεκαέξι του, σε ένα απ΄τα παγκάκια της πλατείας.

Η έλξη ήταν αμοιβαία. Στα μάτια τους διέκρινες σπινθήρες αφοσίωσης

μέχρι την φωτιά που σιγόκαιγαν οι κοινές τους αντιλήψεις, αγκαλιασμένοι.

Για την μουσική, την αντιπάθεια προς τον ψεύτικο κόσμο των ενηλίκων, την

απέχθεια στον πόλεμο και την λατρεία για τα ζώα.

Την απόρριψη την γεύεται σε ένα απ΄τα συσσίτια του δήμου, που πραγματοποιούνται

στην πλατεία. Είναι 40 χρονών, και χαρακτηρίζεται απόκληρος ενός συστήματος αξιών

που έχει δομηθεί στο όνομα της «σκληρής πραγματικότητας». Αισθάνομαι απλός

αριθμός σε ένα δελτίο ανεργίας εδώ και 2,5 χρόνια.

Η ζωή του ,μια πλατεία..

"Δύο αχώριστοι εχθροί"

-Η σημερινή μέρα δεν μοιάζει με καμία άλλη Αγαμέμνονα.

-Για ποιο λόγο φίλε μου;

-Σαν σήμερα 30 Νοεμβρίου, γνωριστήκαμε έφηβοι στο πάρτι

του φίλου μας του Ανδρέα. Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε διανύσει

μισό περίπου αιώνα ζωής.

-Χα! Έχεις δίκιο. Τα ανδρόγυνα θυμούνται τις ημερομηνίες που ερωτεύτηκαν

ή παντρεύτηκαν, ενώ εμείς εκείνο το βράδυ που ήπιαμε αρκετά και μεθύσαμε.

(Ο Τιμολέοντας γεμίζει τα άδεια ποτήρια τους με κρασί.)

-Δύο αχώριστοι εχθροί. Έτσι αποκαλώ την ιδιότυπη σχέση μας. Παντρευτήκαμε

και χώρισα με την γυναίκα μου. Έχω δυο κόρες, ενώ εσύ ένα γιο. Αλλά δεν μπορώ

να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν σε είχα γνωρίσει.

-Φίλτατε η φιλία μας, παρά τις ατελείωτες διαφωνίες που έχουμε έχει σφυρηλατηθεί

με την πάροδο του χρόνου. Έχουμε βιώσει χαρές και λύπες, αλλά έτσι είναι η ζωή.

Αλλιώς δεν θα δικαιολογούνταν η ισορροπία καταστάσεων στην φύση.

-Γι’αυτό πρώτη φορά μετά από καιρό, ας πιούμε στην υγειά μας, δίχως να μαλώσουμε.

-Συμφωνώ. Και αύριο μέρα είναι.

"Στήν μνήμη"-Νέα ποιητική συλλογή.

Eίμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω,ότι απο σήμερα όποιος επιθυμεί μπορεί να αγοράσει την
νέα μου ποιητική συλλογή με τίτλο "Στην μνήμη",απο τα μεγάλα βιβλιοπωλεία σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα καθώς και με παραγγελία online.Κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις "24 γράμματα".

"Η σιωπή του χρόνου".

 Απόρθητο κάστρο μοιάζει η σιωπή σου. Λόγχες οι απορίες

τους φαντάζουνε εχθρική επιδρομή. Ασπίδες η κενότητα που

σιγοβράζει ο φθόνος. Μα πίσω απ΄τα τείχη της μοναδικότητας

που σε περιβάλλει, ιερό ορθώνεται το όνειρο σου.

Αγαπάς τους ανθρώπους, δίχως να προσβλέπεις σε ανταλλάγματα.

Επιθυμείς να αδράχνεις την ημέρα, όχι ως σημάδι εγωισμού αλλά

αναντίρρητη νομολογία της φύσης.

Ο χρόνος σπρώχνει αμείλικτα τις πράξεις μας, στον Γολγοθά του

απολογισμού. Εκεί όπου σταυρώνονται οι προθέσεις μας, αγνές όταν

ξεφεύγουνε ως πρόβατο απ΄το κοπάδι. Ο λύκος παραμονεύει, να γευτεί

την σάρκα του. Λίγες είναι οι μέρες που άδολα πράττει ο συνάνθρωπος.

Πολλές οι νύχτες που αγαπάει την ανηθικότητα.

"Ευχή"

 Όμορφη μοιάζει η ευχή, όταν τα μαύρα σύννεφα της μιζέριας

κρύβουνε τον ήλιο της αισιοδοξίας. Η πραγματικότητα πλέον είναι

δύσκολη και φαντάζει σε αρκετές περιπτώσεις αξεπέραστη, όταν οι

συνάνθρωποι μας δεν μπορούνε να αντιμετωπίσουνε τα προβλήματα

τους.

Λυκόφως είναι η ελπίδα ,προτού χαράξει το φώς της ημέρας. Το πιο πυκνό

σκοτάδι κατατρώει το κουράγιο σαν τα κύματα της θάλασσας τα βράχια στην

ακτή. Με το χέρι αγγίζεις την καρδιά ,και νιώθεις θα ραγίσει σε απροσμέτρητα

κομμάτια. Ξάφνου όμως, ενώ επιζητείς την διέξοδο απ΄τον δρόμο που βαδίζεις

αχνοφέγγουνε τα μάτια της ευχής. Σαν νεράιδα σε παραμύθι φτερουγίζει μπροστά

σου και μετατρέπεται σε στήριγμα για να μην χάσεις ολότελα το κουράγιο σου.

Σου ψιθυρίζει «Λίγο ακόμα», και ένα αμυδρό χαμόγελο διαλύει την σκυθρωπή όψη

του προσώπου σου. «Πάλεψε, μην προδίδεις τις αξίες σου» σε συμβουλεύει και με

ένα νεύμα την αποχαιρετάς.

Γνωρίζεις καλά ότι σύντομα θα επιστρέψει.

"Ο ακροβάτης"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Εικόνες πολλές, κατέφυγαν στο νου σου απ΄ το παρελθόν. Λίγες οι ευχάριστες, πολλές οι δυσάρεστες στέκονται δίπλα σου σε κάθε βήμα σαν στήριγμα. Μα γνωρίζεις, πώς ένας ακροβάτης όπως εσύ δύσκολα διανύει το σχοινί που ενώνει δύο κόσμους.

Ο πρώτος ήταν οι αξίες τους, βουτηγμένες στα ιζήματα της αναξιοπρέπειας. Οι πράξεις σου θεωρούνταν κατακριτέες, βάσει της λογικής τους.

Ο δεύτερος, αυτός που βιώνεις, είναι αυτός που επέλεξες. Να παλεύεις με τις μικρές σου δυνάμεις, και να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Ο συνάνθρωπος σου να ανταποδίδει τη βοήθεια που του πρόσφερες στα πλαίσια της αλληλεγγύης.

Το τσίρκο που συμμετέχεις, έχει θεατές όλους αυτούς που δισταχτικά απολαμβάνουν τη ζωή. Εκπαιδεύτηκαν να πεθαίνουν κάθε στιγμή.

"Παρελθόν"

Ανέβηκα στον λόφο μετά από πολλά χρόνια.

Κάθισα στο χώμα και κοίταζα την πόλη. Ψηλά και

χαμηλά κτίρια, τσιμεντένιοι όγκοι χτισμένοι πάνω στους

κορμούς των κομμένων δέντρων.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, που ήμουν παιδί και η παρέα μου

μάλωνε με την επάνω γειτονιά. Ο πετροπόλεμος ήταν συχνός

όπως και τα «ανοιγμένα» μας κεφάλια. Το κρυφτό διαρκούσε

μέχρι αργά το βράδυ, και τα αγόρια χωριζόμασταν σε ομάδες ώστε

να παίξουμε ποδόσφαιρο. Οι χαμένοι με τους νικητές μοιραζόμασταν

τις σκέψεις μας και τις απορίες για τον κόσμο των μεγάλων. Δεν

φανταζόμασταν πόσο κοντά ήταν οι υποχρεώσεις της ωριμότητας που

έπρεπε κάποτε να αναλάβουμε.

Το αεράκι σιγά σιγά δροσίζει και δυναμώνει, χαϊδεύοντας το πρόσωπο .Είναι ώρα για να φύγω.

Τώρα πλέον μεγάλωσα. Ίσως για άλλους. Όχι για μένα.

"Υπόσχεση"

Ένας γέρος ναύτης χάιδευε το κεφάλι του

εγγονού. Γνώριζε ότι το νέο αίμα δεν διστάζει

μπροστά στον κίνδυνο και την πρόκληση, μα

η ουλή στο πόδι είναι υπενθύμιση.

Το ξύλο απ΄το κατάρτι του καραβιού, ήταν ότι

απέμεινε απ΄την μάχη με τους πειρατές. Οι

θησαυροί που αναζητούσανε ως λεία, δεν

αποθηκεύτηκαν στα αμπάρια τους. Έμειναν

στον βυθό .Μα ο ναύτης κράτησε μια υπόσχεση. Πώς

ένας γενναίος θα επιστρέψει στην θάλασσα για να

βρει τον θησαυρό. Η υπόσχεση, λόγος που θα καίει

την ψυχή του εγγονού.

"Υπαρξη"

Η ύπαρξη ενός ανθρώπου, είναι δώρο της φύσης.

Σου προσφέρει το ένστιχτο ενός ζώου, προσαρμόζοντας

τις πράξεις σου στους ρυθμούς της ζωής. Σαν ένα δέντρο

που αφήνει τα φύλλα του να πέφτουνε κάθε φθινόπωρο.

Σαν ένα πουλί που πετάει μακριά, στην διεύθυνση του

ανέμου που φυσάει σε μία φωλιά, προσωρινή λίγο πριν

την άνοιξη.

Η ύπαρξη είναι ένα αιώνιο μυστικό, που σταματάει με τον

θάνατο. Έπειτα υπάρχει μια νέα αρχή.

"Σπίτι"

Κάθε πρωί ο κόσμος μπαίνει στο λεωφορείο και βουβός

κατευθύνεται στην εργασία του, συνηθισμένος στην

μονότονη ζωή που έχει δημιουργήσει. Στην πόρτα του

γραφείου, του εργοστασίου παρατάει τα προβλήματα

τις επιθυμίες ,την διάθεση και μετατρέπεται σε φίλο με

τις μηχανές, τα έντυπα και τις εντολές.

Ένα διάλειμμα δικαιούται σύμφωνα με την σύμβαση, ώστε

να ξεκουράσει ψυχή και σώμα. Μα αυτός σκέπτεται

την στιγμή που θα επιστρέψει στο σπίτι.

------------

Λίγα μέτρα μακρύτερα είναι μία φωλιά με πουλιά. Τα

παιδιά εκτοξεύουνε επάνω της πέτρες, στοιχηματίζοντας

ποιο έχει το καλύτερο σημάδι. Δεν γνωρίζουνε όμως πώς

μετατρέπονται σε εισβολείς όταν επιθυμούνε να

καταστρέψουνε ένα σπίτι.

Τρείς μήνες θητεία απόμειναν στον στρατιώτη, μα γνωρίζει

πώς οι γονείς του νοικιάζουνε ένα μικρό διαμέρισμα . Είναι η ευχαρίστηση

όμως που θα νιώσει όταν θα ξαπλώσει στο δικό του κρεβάτι. Ένα σπίτι είναι

δικαίωμα για όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου.

"Σε αναπνέω"

 Ανάσα που μπαίνεις στο σώμα μου. Πνοή για

ζωή. Σε αναπνέω σε κάθε σου βήμα, σε αναπνέω

όταν φυσάει ο άνεμος.

"Πράξεις"

Οι πράξεις των ανθρώπων συναντούνε ως εμπόδιο

την μοίρα. Σαν τον Θησέα που σκότωσε τον Μινώταυρο

και στην επιστροφή βρήκε τον πατέρα του νεκρό. Στο

αίμα του ήρωα κυλάει η επιθυμία για νίκη και δόξα.

Επιζητεί την δύναμη απ΄τον θεό, ώστε να τον προσεγγίσει.

Τα χρόνια όμως γερνάνε το σώμα, και ασπρίζουνε τα

μαλλιά. Δεν κρατάει πλέον το όπλο της μάχης, αλλά το

μπαστούνι ώστε να στηρίζει το κορμί.

Ο αέρας που νιώθεις τον ήχο του στο αυτί , κουνάει τα

δέντρα πλέον δυνατά. Περπατάς συχνά στον τόπο όπου γεννήθηκες γιατί θέλεις να αρπάξεις ότι έμεινε απ΄τα

παιχνίδια που είχες. Τελευταία φορά θα δεις το σπίτι

σου. Εκεί που μεγάλωσες κάποτε.

"Πλούτος"

 Σε μια σπηλιά της κοιλάδας ,οι ιστορίες από

πατέρα σε γιο αναφέρονταν στις αμύθητες

πέτρες που έκρυψαν εκεί οι απόγονοι του

αυτοκράτορα.

Ένα πουλί περήφανα διασχίζει χιλιάδες χρόνια

τους δρόμους του ουρανού, και φυλάει την είσοδο

απ’τους κλέφτες. Είναι αθάνατο και τα καραβάνια

που διασχίζουνε την έρημο, γνωρίζουν ότι αν το

συναντήσουνε θα επιστρέψουνε με σαλεμένο νου.

"Παραμονή πρωτοχρονιάς"

 Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ένα λεπτό απομένει για

τις 12.Μην θυμάσαι άλλο τι πέρασες. Σε λίγο θα

αλλάξουνε όλα.

"Ο γιός ενός πρίγκηπα"

Είμαι ο γιός ενός πρίγκιπα, που τα μάτια του

ήταν μπλε σαν την θάλασσα που αγαπούσε.

Είμαι ο γιός ενός πρίγκιπα, που του τραγουδούσε

μια νεράιδα τις νύχτες με πανσέληνο, όταν το

φεγγάρι προσκαλούσε τα παιδιά της γης στον πιο

μεγάλο χορό του χρόνου.

Ένας κοντός γελωτοποιός, είχε στην τσέπη του ένα

μαντήλι για τις γιορτές στο παλάτι. Ήταν λευκό και έκρυβε

τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Μια τσιγγάνα του το είχε

δώσει και προέβλεπε τον θάνατο και την ζωή.

Στο γλέντι των καλεσμένων, ο γελωτοποιός ζήτησε την

συγχώρεση απ΄τον πρίγκηπα. Οι μέρες που του απέμεναν να

ζήσει ήταν λίγες.

Δύο εβδομάδες αργότερα ήταν ξαπλωμένος στην μέση του

υπνοδωματίου του. Τα βλέφαρα του ήταν κλειστά. Ένα κόκκινο

τριαντάφυλλο είχα αφήσει πάνω στο στήθος του. Το αντίο μου

για τον αποχαιρετισμό.

"Μύθος"

 Η δύναμη των λόγων σου, γίνονται πράξεις και

υπηρετούνε τον Θεό. Μα σε ένα κομμάτι στο πάτωμα

η ακτίνα του ήλιου, αφήνει το σημάδι της.

Μέσα στο φώς ταξιδεύει ένας διαφορετικός κόσμος.

Μια πηγή μυστικών, που ο βασιλιάς θέλει να γνωρίσει.

Τα βέλη δεν τρυπάνε το φώς, ούτε το ματώνουν. Το

σκοτάδι νικιέται και το βράδυ μόνο κυριεύει τα μάτια

απ΄τα πλάσματα.

Ένα αεράκι που φυσάει, στοχεύει ήχους στα δωμάτια

του παλατιού. Ένας άνθρωπος που ήθελε, να μιλήσει

μαζί του θεωρήθηκε τρελός και έγινε ο γελωτοποιός

του παλατιού.

"Μονομαχία"

Το βιβλίο των μάγων, πρόσταξε την αναμέτρηση.

Στο τραπέζι με τους ιππότες, μια καρέκλα είναι άδεια.

Για την ξεκούραση του πολεμιστή, όταν επιστρέψει

απ΄την μάχη.

Στον διάδρομο επικρατεί σιωπή. Όταν σαλπίσει ο

φρουρός το ξημέρωμα, πρέπει ο λόφος να αδειάσει

απ΄τους χωρικούς. Δύο άντρες πάνω στα άλογα πρέπει

να κοιταχτούνε στα μάτια. Είναι η πρόκληση ,που θα

δυναμώσει την θέληση τους. Μετά το τέλος, μια πανοπλία

θα βρίσκεται γεμάτη από χώματα στο έδαφος. Χωρίς να

εμφανίζεται το έμβλημα, είναι η υπόσχεση του νεκρού.

Θα συναντήσει τον νικητή σε άλλο παλάτι, για να του

δείξει πώς δεν ήταν δειλός.

"Mαγική πόλη"

 Πέντε παιδιά μετράνε τα αυτοκίνητα, που διασχίζουνε

τον δρόμο. Ένα από αυτά, εύχεται να οδηγούσε το πιο

ακριβό. Γνωρίζουνε ότι πριν από χρόνια, στην ίδια

πλατεία που βρίσκονται τώρα ήταν ένα παλιό σπίτι. Είχε

μια πόρτα ψηλή ,και όταν έμπαινες μέσα αισθανόσουν

ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Σε χρόνια που οι θεοί

τραγουδούσανε τις νίκες τους, και οι ήρωες

εκλιπαρούσανε για την προστασία τους.

Ίσως στο παλάτι των θεών, να κρυβόταν ένας τρελός

ταξιδιώτης σαν αυτόν που προφήτευε το τέλος του

κόσμου. Σε ένα παράθυρο, ήταν γραμμένη μια μέρα.

30 Σεπτέμβρη. Τότε κοίταξαν όλοι ψηλά προς τον ουρανό.

Πιασμένοι απ΄τα χέρια ζήτησαν μια πόλη μαγική. Για να

περπατάνε σε αυτή ντυμένοι όπως επιθυμούν. Γεμάτοι

από γέλιο και ευχαρίστηση.

Να μιλάνε σε πρόσωπα που διψάνε για ελπίδα. Μακριά

από το χρήμα και το γκρίζο χρώμα.

"Κίνηση"

 Τα πλοία δεν ήταν πολλά στο λιμάνι. Αραγμένα ήταν

γεμάτα επιβάτες, με κατεύθυνση άλλο κομμάτι της γης.

Μια κοπέλα περπατούσε μαζί με την φίλη της, και κρατούσανε

βαλίτσες. Δεν πρόσεξα ψηλά, ότι ο ουρανός σκεπαζόταν με

μαύρα σύννεφα. Σαν τα μάτια μου, που τα δάκρυα κυλούσανε

αργά.

"Η θάλασσα της"

 Το χρώμα απ΄τα μάτια της είναι μπλε, και

στους δρόμους που βαδίζει, την κοιτάζουνε

με ένα βλέμμα πονηρό, σαν άδεια ώστε να

της ζητήσουνε έρωτα.

Τις μέρες που φυσάει, μετατρέπονται σε

πράσινα .Καθρεφτίζουν τα φύλλα των δέντρων.

Όταν όμως αντικρίζω στο βάθος τον ορίζοντα

εκεί που μοιάζει ο κόσμος να έχει όρια, ταξιδεύω

στα κύματα της θάλασσας της.

"Η βαρκούλα"

 Σε ένα λεπτό θα φύγω μακριά, με μια βαρκούλα και

δύο κουπιά .Να αρμενίσω σε πέλαγα άγνωστα και

να γνωρίσω ένα πουλί εξωτικό.

Να μοιάζει με ένα από αυτά, που αφηγούνται στα

εγγόνια τους οι γέροι ναύτες. Θέλω να δω αν η γοργόνα

είναι ωραία σαν την αυγή. Να μου μιλήσει για τον βυθό

που είναι το σπίτι της. Θέλω την νύχτα να μετρήσω τα

αστέρια και να ζητήσω μια ευχή.

Αν το φεγγάρι καθρεφτίζεται πάνω στα κύματα, θα κολυμπήσω

μαζί με το φώς του. Όταν επιστρέψω στο λιμάνι, θα δώσω μια

υπόσχεση ώστε να ταξιδέψω πάλι στην θάλασσα.

"Βωμός"

 Στα χέρια τους κρατούσαν δώρα ,που θα

πρόσφεραν στους θεούς. Δύο σπαθιά ανίκητα

στις μάχες για την δύναμη. Χρυσάφι και ασήμι για

τις θεές που αγαπάνε τα κοσμήματα.

Ο καπνός έπρεπε να φτάσει μέχρι τον ουρανό, πιο

ψηλά απ΄το πέταγμα των πουλιών. Η μονάκριβη κόρη

δεν έχει ταίρι στην ομορφιά, σε αυτόν τον κόσμο.

Τα μάτια της, τα ζηλεύουνε οι νύμφες της θάλασσας και

του δάσους. Είναι όμως μακριά απ΄την χαρά.

Οι μάγοι της δίνουν λίγες μέρες ζωή, αν η καρδιά

αντέξει στον πόνο.

Η ανάσα που κινεί τα κύματα και τα φύλλα των

δέντρων πρέπει να σταθεί πάνω απ΄το σώμα της.

"Βουνά"

 Το ξύπνημα του λύκου, ακούγεται μέχρι τα

σπίτια του χωριού. Χωρίς τρόμο οι νέοι αρπάζουνε

τα όπλα. Είναι ο γιός του Όντιν, που παίζει στις κορυφές

των βουνών με την μοίρα της φύσης.

Προκαλεί την καρδιά του ατρόμητου πολεμιστή, μα το

μυαλό του ανθρώπου γνωρίζει καλά τη δύναμη του

θεού. Με τα μάτια του ο κυνηγός, παγιδεύει τις

κινήσεις του λύκου σε μια πλαγιά.

Μαντεύει πώς θα περάσει από εκεί, ελπίζοντας ότι θα

γλυτώσει ακόμα μια μέρα το σπίτι του.

"Απληστία"

 Σε ένα παζάρι πουλάνε εμπορεύματα, που

βρίσκονται μόνο στην γη πέρα απ΄την έρημο.

Η ματιά των ανθρώπων, είναι τυφλή όταν δει

μπροστά της το αντάλλαγμα.

Οι αριθμοί μιλάνε πιο γρήγορα, απ΄τα κείμενα

του ναού. Απληστία κυριεύει την ευχή του προφήτη

που σταυρώθηκε.

"Aνατολή"

Ήταν 06.30 Κυριακή. Στεκόμουνα μπροστά απ’το

τζάμι που θόλωνε η πάχνη. Δεν αντίκριζα τα γκρίζα κτίρια.

Δεν άκουγα τα αυτοκίνητα. Είχα τα μάτια κλειστά, μέχρι να

θυμηθώ αν ξαναέζησα τέτοιο βράδυ.

Εσύ ψιθύριζες γλυκά την αγάπη σου. Και ο ήλιος μόλις ανέτειλε.

Ήταν χειμώνας, και άνθιζε ένας σπόρος στο σώμα σου. Το παιδί

που ζητήσαμε οι δύο μας.

"Αλλαγή"

 Aνανέωσε τον παλιό τρόπο σκέψης σου αφήνοντας

στην άκρη το συναίσθημα που κυριαρχεί πάνω στην

λογική σου. Αν σωπάσεις θα ακούσεις δύο φίλους να

μαλώνουν για μία κοπέλα.

Ο ένας πίστεψε σε αυτήν, αλλά φοβόταν την απόρριψη.

Ο άλλος δεν γνώριζε πραγματικά τι επιθυμούσε. Αν θα

ήταν μια ευκαιριακή σχέση, ή αν θα ήταν αφορμή για να

νιώσει ο φίλος του καλύτερα απ’αυτόν.

Τα κύματα στην θάλασσα ταξιδεύουνε μπροστά απ΄τα

μάτια σου. Φαντάσου πώς σαν δελφίνι διασχίζεις την

επιφάνεια. Ένα χάδι του αέρα στην ράχη, θα σε

ξεκουράσει στο ταξίδι.

"Αληθινά λόγια"

 Σαν τον ναύτη που έβαζε το κεφάλι του μέσα στην

κάπα για να μην κρυώσει, κρύβεις τα αληθινά σου λόγια.

Δεν έμαθαν τον σεβασμό σαν αγάπη, μα σαν υποχρέωση.

Ξεχνάνε την ώρα που μετρούσανε στα δάχτυλα του ενός

χεριού, τους φίλους που στάθηκαν δίπλα τους.

Όμως ο καιρός αλλάζει. Ανανεώνονται οι παλιές σκέψεις. Τα

ψεύτικα πρόσωπα είναι αναγκαία. Οι μέρες σαν κύματα φτάνουν

στην ακτή και δεν επιστρέφουνε. Ένα σφίξιμο στην γροθιά είναι

η αντίδραση. Μα δεν γνωρίζεις ποιόν να χτυπήσεις. Τριγύρω

σου είναι αρκετές οι σκιές, και ξεφεύγουνε εύκολα χωρίς

να τις αγγίζεις. Πούλησε τον θαυμασμό σου στο ηλιοβασίλεμα.

Δεν είναι πολλά τα πρωινά που θα ξυπνήσεις με ευχαρίστηση.

"Αιώνια φωτιά"

 Τα ξύλα που μαζεύτηκαν μέσα στο τζάκι, κόπηκαν

στο δάσος όπου γεννήθηκε η θεά της φύσης. Εκείνη

ξέχασε τον κόσμο, και δεν κοιτάζει πίσω τον τόπο της.

Άφησε πίσω τα ζώα, να αγρυπνούνε για τις 4 εποχές.

Τα φορέματα τους είναι κεντημένα από χρυσό, και

διαμάντια ενώ τα χρώματα είναι δώρα των εποχών.

Το πράσινο είναι η θωριά των φύλλων, ενώ το

κίτρινο το στέμμα του ήλιου.

Μα η αιώνια φωτιά, δεν σβήνει ποτέ πριν η θεά

αγαπήσει τα παιδιά της πόλης.

"Φιλανθρωπία"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")

-Σήμερα ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα αγαπητέ Τιμολέοντα.

-Για ποιο λόγο Αγαμέμνονα;

-To πρωί κατευθύνθηκα μέχρι την εκκλησία του Αγίου Νικολάου στον

οικισμό μας, ώστε να παραδώσω 2 μεγάλες σακούλες με τρόφιμα και φάρμακα.

Ο πατήρ-Άγγελος που επιμελείται σημαντικού ανθρωπιστικού έργου, με

ευχαρίστησε για την εν λόγω μου κίνηση.

(Ο Αγαμέμνονας ξαφνικά αντικρίζει τον φίλο του, ενώ αρχικά διάβαζε την εφημερίδα

του).

-Συνήθως με τις απόψεις σου κατορθώνεις να με εκπλήσσεις αρνητικά. Θεωρείς ότι

με αυτό τον τρόπο βοηθάς τους συνανθρώπους σου; Πιστεύω ότι δεν αντιλαμβάνεσαι

την πραγματικότητα. Η ζωή λειτουργεί ,έτσι ώστε να διαχωρίζονται οι δυνατοί με

τους αδύναμους. Οι αποφασιστικοί με τους διστακτικούς.

-Όπως πάντα επικαλείσαι την αρχή της διάκρισης. Δεν δύναμαι να ακολουθήσω την

λογική σου. Πιστεύω πολύ στην αλληλεγγύη των ανθρώπων, ενώ εσύ στο προσωπικό

συμφέρον και τον εγωκεντρισμό.

"Στην μνήμη"

Μετά απο 2 χρόνια,είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι κυκλοφορεί η νέα μου ποιητική συλλογή απο τις εκδόσεις "24 γράμματα".Σύντομα θα βρίσκεται σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία της χώρας.

"Δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

 Είναι πλέον παραδεκτή η αντίληψη, ότι στην καθημερινότητα των

συνανθρώπων μας η ελπίδα, η αισιοδοξία και η φωτεινή πλευρά της

ζωής έχουνε υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό, μπροστά στην επέλαση

της φτώχιας και της εξαθλίωσης.

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κάποιος, ότι τα προβλήματα που μαστίζουνε

την κοινωνία μοιάζουνε με βρόγχο στον λαιμό ενός ατόμου. Ειδικότερα δε όταν δεν

μπορεί να αντιμετωπίσει επ’ουδενί την πραγματικότητα την οποία βιώνει. Τα

στατιστικά στοιχεία όσον αφορά τις αυτοκτονίες, τον αλκοολισμό, και την χρήση

ναρκωτικών είναι αδιάσειστος μάρτυρας μιας κοινωνίας ,η οποία ως άλλο καράβι

έχει εξοκείλει της πορείας του.